ترميم زخم

پوست در دسترس ترین عضو بدن ماست. به این ترتیب، آسیب رساندن یا زخمی کردن آن بسیار آسان است. زمانی که به پوست صدمه می زنید، بافت بدن تداوم خود را از دست می دهد. این می تواند در نتیجه تروما، عفونت یا برخی از فرآیندهای پاتولوژیک مانند التهاب رخ دهد.

هنگامی که پوست آسیب می بیند، زخم ایجاد می شود. هنگامی که این اتفاق می افتد، بدن بلافاصله شروع به ترمیم خود می کند. این کار را با بازگرداندن یکپارچگی بافت به منظور بازیابی عملکرد پوست انجام می شود.

چگونه زخم ترميم می يابد؟

ترمیم زخم فرآیند فیزیولوژیکی است که بدن برای جایگزینی و ترمیم بافت آسیب دیده از آن استفاده می کند. شامل تعامل پیچیده ای از رویدادهای فیزیکی، شیمیایی و سلولی است.

بدن برای بهبودی از دو مکانیسم استفاده می کند:

1. بازسازی بافت
2. ترمیم بافت

بازسازی بافت

بازسازی بافت زمانی است که بدن با تکثیر سلول های همسان، بافت آسیب دیده را جایگزین می کند. این روش درمانی ایده آل است زيرا بافت بازسازی شده همان عملکرد قبلی را دارد و پوست شبیه ظاهر اصلی خود است. متأسفانه، بدن فقط می تواند انواع خاصی از سلول ها مانند سلول های اپیتلیال را بازسازی کند.

ترميم بافت

ترمیم بافت زمانی است که بدن، بافت درم یا زیر جلدی آسیب دیده یا تخریب شده را ترمیم می کند. اما در این حالت بافت ترمیم شده عملکرد تخصصی و ساختار اصلی خود را از دست می دهد. این فرآیند پیچیده‌تر است که باعث ایجاد اسکار و تغییر ظاهر پوست می‌شود.

بدیهی است که ترمیم زخم یک فرآیند بسیار پیچیده است که مجموعه‌ای از رویدادها را دنبال می‌کند.

چهار مرحله بهبود زخم

مرحله 1: هموستاز

هنگامی که به رگ های خونی آسیب می رسد، اولین واکنش بدن متوقف کردن جریان خون است، فرآیندی که “هموستاز” نامیده می شود. بدن پلاکت ها را فعال می کند و فاکتورهای رشد را آزاد می کند. آزاد شدن این فاکتورهای رشد روند بهبودی را آغاز می کند.

مرحله 2: فاز التهاب

مرحله دوم به پاسخ التهابی زودرس و دیررس تقسیم می شود:

در پاسخ التهابی اولیه، نوتروفیل ها (نوعی گلبول سفید) به مدت دو تا پنج روز وجود دارند. نوتروفیل ها نقش مهمی در روند بهبودی دارند. آنها باکتری های موجود در فضای زخم را می کشند که به تجزیه بافت مرده کمک می کند. آنها همچنین مواد ضد میکروبی فعال و پروتئازها (آنزیمی که پروتئولیز را کاتالیز می کند) آزاد می کنند که شروع به دبریدمان می کنند (یعنی حذف بافت آسیب دیده).

در پاسخ التهابی دیررس، تقریباً سه روز پس از آسیب، مونوسیت ها (نوع دیگری از گلبول های سفید خون) ظاهر می شوند. مونوسیت ها مهم هستند زیرا به ماکروفاژها تبديل می شوند، سلول های بزرگی که باکتری ها، نوتروفیل های مرده و بافت آسیب دیده را می بلعند. آنها همچنین فاکتورهای رشد، کموکین ها و سیتوکین ها را ترشح می کنند. به این ترتیب ماکروفاژها نقش مهمی در بهبود زخم و مبارزه با عفونت دارند.

مرحله 3: تكثير

در طول این مرحله، ماکروفاژها مواد مختلفی را تولید می کنند که باعث می شود بدن، بافت و رگ های خونی جدید تولید کند – فرآیندی به نام رگ زایی. سپس بافت جدید بستر زخم را پر می کند. در مرحله نهایی تکثیر، لبه های زخم به آرامی شروع به انقباض می کنند و به هم نزدیک می شوند.

مرحله 4:بازسازی

بازسازی، از قبل در مرحله تکثیر شروع می شود و برای مدت زمان طولانی ادامه می یابد. کلاژن نقش مهمی در این مرحله از روند بهبود دارد. در طول این مرحله، بدن به طور همزمان کلاژن را تولید و تجزیه می کند. این کار را برای حفظ تعادل بین نیاز به استحکام کششی و بازسازی بافت جدید انجام می دهد. این تعادل چیزی است که کیفیت و ظاهر نهایی بافت اسکار را تعیین می کند.

چه مدت طول می کشد تا یک زخم ترميم يابد؟

زخم ها را می توان به دو دسته تقسیم کرد: زخم های حاد و مزمن. زخم های حاد به سرعت و با کمترین عوارض خود را ترمیم می کنند. اگر فردی سالم است، زخم حاد باید ظرف سه هفته بهبود می یابد. در چنین مواردی، بازسازی و بلوغ اسكار معمولاً در یک سال آینده یا بیشتر اتفاق می افتد.

با این حال، اگر یک زخم در یکی از چهار مرحله بهبود توقف يابد، ممکن است به سختی بهبود یابد یا مزمن شود. یافتن درمان مناسب برای زخم های مزمن می تواند چالش برانگیز باشد. تحقیقات نشان می دهد که یافتن پانسمان مناسب بخش کلیدی مدیریت موثر زخم های مزمن است. شما باید پانسمان را بر اساس ارزیابی زخم و ترشحات آن انتخاب کنید.

اگر با بیمار مبتلا به زخم مزمن کار می کنید، هدف شما باید انتخاب پانسمانی باشد که به ایجاد یک محیط درمانی مناسب کمک کند.

یک پانسمان موثر باید:

• با شكل بستر زخم تطبيق داشته باشد.
• دارای خواص ضد میکروبی باشد.
• قابليت جذب ترشحات اضافی از بستر زخم را داشته باشد.
• از لبه های زخم و پوست اطراف زخم محافظت کند.
• يک فضای درمانی مرطوب ايده آل ايجاد كند.
• راحت و مقرون به صرفه باشد.
• برداشتن و مراقبت از زخم برای بیمار آسان باشد.